É difícil saber se as Pussy Riot pasarán á historia por elas mesmas ou se terán que repartir o mérito con Vladimir Putin. As Pussy Riot teñen o título de ser antiautoritarias nun país cun pasado profundamente autárquico, ateas nunha sociedade maioritariamente ortodoxa, e radicalmente feministas nun mundo patriarcal. Pero, sobre todo, mantéñense na grella da actualidade mediatice por seren punkies. E iso está gañado a pulso, ninguén llelo pode negar.
Pero nun mundo tan impostado, tan sobreexcitado, tan ó límite de todo o posible, ser punky non deixa de ser algo tan baleiro coma calquera outra moda, look, ou estética, que se pode utilizar circunstancialmente tanto para un videoclip molón como para un escaparate de Bershka. Ser punky non ten maior sentido a non ser que despois dun concerto nunha igrexa apareza a KGB para meterte no trullo. Dende ese momento o punk tórnase realmente unha ameaza política, a música convértese na arma máis poderosa e unha frase cuspida nun micro revélase nunha verdade coma un puño.
O mérito de tal acontecemento non é só de Yekaterina Samutsevich e as súas compañeiras de grupo. Non é da posta en escena dun xuízo ridículo e dunha cobertura mediática circense. O punk perfecto das Pussy Riot quizais non sería tan perfecto de non ter en fronte ó inimigo perfecto.