Edítase “Plástico”, un álbum con 13 cancións inéditas gravadas en 1978 por un grupo efémero no que confluíron futuros compoñentes de Hombres G e Olé Olé con Eduardo Benavente, o mártir da nova onda.
Houbo un momento en que Hombres G, Olé Olé e Parálisis Permanente coincidiron. Un período no que futuros compoñentes de grupos con formas antagónicas de entender a música, o pop comercial fronte ao rock escuro coincidiron nunha mesma banda.
Aquel grupo, a unión duns adolescentes madrileños na segunda metade da década de 1970, chamouse Plástico. E aínda que se cría que pasara á historia sen deixar máis pegadas que un par de anécdotas non foi así. Plástico estivo a piques de conseguir un contrato e rexistraron unha maqueta nun estudo profesional.
Plástico era un grupo de barrio.
Rafa Gutiérrez, con 54 anos é guitarrista de Hombres G, un grupo co que desde 1985 vendeu varios millóns de discos e percorreu o mundo. Pero aínda hoxe lembra o período que vai de 1975 a 1980. Era menor de idade cando formou parte de Plástico cos que en 1978 gravou 13 cancións que permaneceron inéditas até agora. O vindeiro martes o selo madrileño Subterfuge poraas á venda en formato CD e LP. Ao disco titulouno, simplemente, Plástico.
O disco é o documento de algo ocorrido nun período fértil do rock madrileño: o que transcorre entre a morte de Franco e o inicio da Movida. Un momento de efervescencia no que rapaces sen experiencia e con instrumentos prestados, podían dar a sensación de ter algo. Así se explica que fosen convidados os estudos de EMI que entón estaban preto da praza de Oriente, e rexistraran esta maqueta que foi ignorada pola compañía e sobreviviu 34 anos grazas ao teclista Luís Carlos Esteban. Era a forma de facelo. “Citábanche, rexistrabas uns temas cos seus técnicos, señores moi serios que ían con bata, e se lles gustaban chamábante para ofrecerche un contrato. Non volvemos saber daquilo. Eu tiña as cintas gardadas en casa e aínda que musicalmente non teña demasiado valor, porque eramos uns nenos, creo que como documento ten importancia”, explica.
Carlos Galán discrepa da valoración artística. “O que pasa é que viraron a sons máis maxestosos. Luís Carlos foi por exemplo o produtor do Ángel Exterminador de Carlos Berlanga, e as cousas máis crúas non lle gustan. Pero este disco hoxe publicaríase. E ten moito valor. Fai pensar na cantidade de cousas que deben de estar en caixóns. E é a proba da evolución de Eduardo Benavente: gravou isto en 1978, morreu en 1983. E no medio deulle tempo a facer todo o que fixo co que significou para a historia da música de España”.
Porque Plástico foi iso que no argot chámase grupo seminal, terrible denominación para bandas das que a súa importancia vai máis aló da súa traxectoria. Grupos que serviron de sementeiros dos que xermolaron propostas moito máis famosas. Non só Hombres G, que un cuarto de século despois do seu debut, seguen convocando a miles de persoas. Quitando ao guitarrista Carlos Sabrafén, que se fixo luthier, todos os compoñentes de Plástico tiveron o seu momento de gloria. O baixista Emilio Estrecha e o teclista Luís Carlos Esteban cun grupo de tecno-pop chamado Olé Olé. Pero, sobre todo, documenta os primeiros pasos de dous amigos inseparables de Pinar de Chamartín, Toti Arboles (batería) e Eduardo Benavente (voz).
Pouco despois de gravar estes temas abandonarían o grupo. Benavente entraría en Alaska e os Pegamoides. Despois fundaría a súa propia banda, Parálisis Permanente, da que Toti foi a batería, como despois seríao en Dinarama ou La Frontera. En 1992 Toti Arboles falecía dun infarto.
Anos antes, en 1983, Eduardo Benavente morría nun accidente de tráfico. Só tiña 20 anos, pero xa era un dos cantantes máis carismáticos da escena española. Hoxe, a súa estética atormentada é recoñecible nas rúas de Madrid, a súa efixie eternamente nova adorna camisetas e o son de Parálisis Permanente asoma en cancións de decenas de novas bandas.
Até a publicación deste álbum, Plástico era unha nota ao pé de páxina do pop español. Só deixaron un single con dúas cancións, “Nieva” e “Mil espejos” que, a pesar de ser unha das primeiras gravacións da Movida, non é demasiado cotizado entre os coleccionistas. Claro que na formación que rexistrara aquel sinxelo cantaba un substituto, Manuel Sánchez, que saía dos Golfos, un grupo que tivera un éxito con “Que pasa contigo, tío?”
A gran achega deste disco é que son as primeiras cancións gravadas por Eduardo Benavente que se coñecen. E o Eduardo de 15 anos era un fan de Tequila. Iso é o que tiña en común con Rafa Gutiérrez. O irmán maior do que logo sería guitarrista de Homes G, era Felipe Lipe, o baixista da banda de rock hispano-arxentina que reinaba antes da chegada da movida. “O triunfo de Tequila foi algo alucinante. O meu irmán saía en programas que até entón eran territorio para Camilo Sesto e xente así. A música que se facía en Madrid era rock duro. Bandas como Bloque, Asfalto, Burning. Gustábanos o seu son, tocaban e seguiámoslles polas universidades e os colexios maiores, pero a súa imaxe non nos gustaba. A nós gustábanos a “new wave”. Eles eran tipos feos e nós queriamos ligar”, lembra Gutierrez. “Eduardo e Toti vestíanse como os Tequila. Levaban pantalóns de raso rosa, melenas... unha pinta brutal”.
O disco contén cancións que non disimulan o deixe “tequilesco”. Hai unha balada vergoñosa e chiscadelas funk e até disco, pero a súa interpretación é punk de puro simple. No Eduardo Benavente de 15 anos con pantalóns rosas acampanados estaba o xerme do que estaba por chegar.
Isaac Garabatos (Socio nº 146)