O compositor Michel Legrand e o realizador Jacques Demy construíron xuntos un intenso relato entre a pantalla e a música ao longo de tres décadas. Dúas almas xemelgas que agora se volven a unir nun voluminoso integral que reúne por primeira vez todas as súas bandas sonoras.
En 1964 Os paraugas de Cherburgo transformaba a pantalla nunha orixinal ópera pop, de cores delirantes e cancións de acento jazzístico, envolvida en decorados que parecen pintados por Matisse e Hockney para unha historia ganduxada a partes iguais, de gravidade e lixeireza. Desde fai tres anos Jacques Demy e Michel Legrand buscan un produtor para o seu proxecto: unha película enteiramente cantada!, gritan os produtores cando escoitan as cancións. Ninguén confía nunha historia de amor onde os actores cada vez que abren a boca póñense a cantar cousas como “je ne pourrais jamais vivre sans toi?” ou os mecánicos dialogan como un alegre coro mentres se preparan para saír do taller. Afortunadamente o proxecto acabou ben e Os paraugas de Cherburgo, a súa intérprete, Catherine Deneuve e os seus creadores, Demy-Legrand, tiveron a súa recompensa e recoñecemento crítico e popular. Conseguiron, de paso, unha obra singular, lírica e desbordante, inclasificable no cinema musical, e unha banda sonora que non deixou de escoitarse desde entón.
A colaboración entre Legrand e Demy iniciouse con Lola (Jacques Demy, 1960),”un musical sen cancións” como o definirá o compositor e na que un aínda pouco coñecido compositor chamado Quincy Jones declinara previamente participar. A bailarina interpretada por Anouk Aimée, silueteada en corpiño e un branco e negro intenso, fixa o primeiro encontro entre os dous creadores. Legrand converterase no álter ego de Demy. A partir de agora o seu irmán xemelgo e creativo. Entre 1961 e 1988, data do seu último traballo conxunto, Trois places pour le 26, realizador e músico fúndense na construción dunha obra ambulante, somnámbula entre a realidade e a fantasía, onde os personaxes e as súas pantasmas viaxan de película en película nun universo musical bañado de cancións que falan de ausencias dolorosas como contrapunto a un mundo encantado pero inalcanzable. Como os vellos contos infantís, onde o gozoso é o espello do sombrío.
Historia compartida que quedou rexistrada nun integral composto de 11 CD que apuntan esta complicidade fraternal que truncaría a morte do director en 1990. Aos labores de restauración hai que sumar as de arqueoloxía musical, con recuperación de gravacións perdidas ou pouco coñecidas, de partituras que o propio Michel Legrand encargouse de pór ao día e outros traballos de investigación que engrandecen un proxecto destas características. Entre os ingredientes do integral, un volume dedicado ás versións e que, como adoita suceder con estes pratos, ofrece sabores de gustos diversos. Así, entre os tesouros, unha versión da chanson de Maxence das señoritas de Rochefort, na tradución americana, You must believe in spring, cantado por Tony Bennet e acompañamento de Bill Evans, conmovedor e intenso. Ou Astrud Gilberto interpretando o tema principal dos paraugas de Cherburgo con arranxos de Gil Evans.
O proxecto discográfico súmase á exposición que a Cinemateca francesa dedicoulle recentemente a Jacques Demy e que proxecta o seu imaxinario e universo cinematográfico xunto á publicación do libro, Le monde enchanté de Jacques Demy ( Flammarion). A aventura de dous creadores que inventaron un xénero, pero que só eles conseguiron materializar nun belo soño.
Artigo orixinal de Carles Gámez, publicado en El País