O desquite do músico Sly Stone
Xestor Xestor Segundo a famosa frase de Karl Marx, “a historia repítese, primeiro como traxedia e logo como farsa”. Conviría puntualizar: polo que respecta ao mundo do espectáculo, a farsa adoita desenvolverse nun tribunal e os actores son avogados que loitan por cuantificar as dimensións da traxedia. O que resulta máis raro é que o enganado, sempre o artista, recupere algo do diñeiro que se esvaeceu.
Sylvestar Stewart (Texas, 1943), coñecido publicamente como Sly Stone, polo menos xa leva algo gañado. Un veredicto dun xurado de Los Ángeles esixe que lle paguen 2.205.000 euros entre o seu exmánager, Jerry Goldstein, e o avogado Glenn Stone; outros tantos deben ser abonados por Even St. Productions, empresa montada polos dous condenados para ocuparse dos negocios do artista. Queda por ver canto diñeiro chegará a ver Sly: desde 2013, Even St. está en suspensión de pagos. Jerry Goldstein é unha quenlla esvaradía: tivo os seus anos de gloria como compositor e produtor pero decidiu que era máis rendible aproveitarse de músicos en horas baixas, dispostos a vender a súa herdanza por un prato de lentellas. Así, fíxose cos dereitos do grupo War, creadores de numerosos éxitos durante os anos setenta; os membros orixinais da banda non poden usar o nome e só actúa como War un grupo designado por Goldstein.
Cando se achegou a Goldstein en 1988, Sly Stone seguramente coñecía esa historia. Era un tipo listo: baixo o nome de Sly & the Family Stone, cambiara o rumbo da música negra a finais do sesenta; aquela banda reflectía o optimismo do hipismo de San Francisco, onde Sly exerceu como locutor radiofónico e produtor discográfico.
Triunfadores en Woodstock, Sly & the Family Stone acumularon éxitos e problemas. Afeccionado á cocaína e o po de anxo, Sly encerrouse na súa mansión-estudo de Los Ángeles, fallando á hora de cumprir cos concertos. Aínda que as súas turbulencias persoais inspirasen discos memorables, como There's a riot goin' on (1971), segundo avanzaban o setenta converteuse nunha sombra de si mesmo.
Os seus discos deixaron de venderse e as noticias só falaban de bolos cancelados, actuacións frustrantes e arrestos por posesión de sustancias prohibidas. Cando pactou con Goldstein, Sly parecía un caso perdido: ninguén lle contrataba e non lle chegaba diñeiro. Estaba en números vermellos con CBS, a discográfica onde gravou os seus clásicos; os dereitos de autor deses temas ían a Facenda, para compensar anos sen pagar impostos.
Goldstein calculou que, sen levantar un dedo, Sly podía ingresar anualmente polo menos un millón de dólares, o que facía factible ir liquidando as súas débedas. Pola súa banda, Sly debía preparar unha reaparición en regra. As súas ideas aínda soaban frescas: Prince adoita tocar as súas cancións e mesmo traballou con algún dos seus músicos. En 2005, artistas brancos e negros participaron nunha homenaxe, Different strokes by different folks.
Pero non: aínda que apareceu ocasionalmente en escenarios e gravado os seus vellos éxitos, Sly parece hoxe incapaz de crear algo novo á altura das súas grandes obras. E non lle faltan seareiros: Willem Alkema, un admirador holandés que rodou un documental sobre a súa situación, revelou que vivía das prestacións sociais e nin sequera tiña un domicilio.
Efectivamente, apareceron fotos de Sly vivindo nunha caravana aparcada nun barrio de Los Ángeles. Algún reporteiro que profundou no asunto descubriu que Sly estaba dramatizando a súa situación persoal, cara ao xuízo que expuxera contra Goldstein. Tratábase dunha táctica para gañar a simpatía do público e parece funcionar. Hai que repetilo: Sly non é parvo.